Sri Lanka deel 3

Eerder hebben we aan de mensen van ons guest house gevraagd wat het zou kosten als zij ons drie dagen of een week naar een paar plekken op het eiland zouden brengen. Dit omdat privé taxi's relatief goedkoop zijn hier. Daarbij kunnen we op deze manier wat tijdswinst maken. Maar na verschillende keren vragen heeft de beste man nog steeds geen prijs aan ons laten weten. Als laatste spreken we af dat hij een briefje naar het duikcentrum brengt met de kosten voor beide opties. Echter is ook dit niet het geval als we terug komen van het duiken. Feli krijgt ons probleem mee. Hij heeft een vriend die ook taxi rijd. Deze man wordt gebeld en in no-time staat hij in het duikcentrum. We bespreken de verschillende opties voor routes die we kunnen maken. Vervolgens laat hij zijn auto zien. Een super luxe, witte wagen die er uit ziet als nieuw. Hij doet ons een erg goed voorstel. Aangezien de andere man het tot nu toe af laat weten en de communicatie tot nu toe moeizaam verloopt maken we een deal met de andere taxi chauffeur. Hij lijkt in ieder geval snel te reageren en begrijpt beter wat we bedoelen. Later zal ik een mail ontvangen van de mensen van het guest house met een prijs die drie maal zo duur is dan wat wij nu betalen. Helemaal top dus.

Onze eerste rit naar Sinharaja Rainforest zal zo een vijf uur duren. We spreken af dat we eerst nog zullen gaan duiken aangezien daar nog precies genoeg tijd voor is. We hebben mijn backpack in het guest house achter gelaten, onze andere spullen ingepakt en meegenomen zodat we gelijk kunnen vertrekken. Feli heeft speciaal voor ons (en omdat de groep groot genoeg is, anders was het niet mogelijk) een duiklocatie uitgezocht die twintig kilometer uit de kust ligt. We verzamelen al onze duikspullen, treken onze wetsuit aan, controleren de duikles en alle toebehoren. Wanneer alles goed nagekeken is gaan we naar de boten die op het strand liggen. Na een laatst briefing keren we met ons allen de boot met de neus richting de zee. De boten zijn klein, maar toch is dit nog best een zwaar karwei.

Al snel stuiteren we door de branding de zee op. Na een tijdje varen is er om ons heen niks anders te zien dan de zee. Af en toe zien we vissers aan het werk op hun kleine vissersbootjes. Op grote afstand zeilen de wat grotere vissersboten op zoek naar een goede vangst. Het water is veel helderder dan afgelopen dagen. Wanneer we bij open duik-stek aankomen kunnen we tot de bodem van de zee kijken. Deze is hier maar liefst 18 meter diep! Moet je na gaan hoe mooi helder het water hier is. We maken ons gereed om het water in te gaan. Na alles voor een laatste keer gecheckt te hebben laten we ons achterover het water in vallen. Langs het touw waar het anker van de boot aan vast zit laten we ons rustig naar beneden zakken. Na elk klein stukje dalen moet je je oren klaren.

Beneden aangekomen is het werkelijk fantastisch. Zo snel als we beneden zijn zien we de ene na de andere mooie vis en een grote verscheidenheid aan koraal. In een hol zitten twee Manta's gezien. Eerder hadden we enkele gezien, maar nu zitten er twee bij elkaar. Later komen we er ook nog een tegen die om een rots geslingerd zit. Wanneer ze je hand niet aan zien komen, je voorzichtig dichterbij komt kan je ze aan de kin aaien. Het lijkt da net een hond of kat die lekker gekroeld word. De energie die zich hier aan waagt is Feli. Een verkeerde beweging en je word gebeten. Geef mijn portie maar aan fikkie, ik waag me er niet aan. Het was al mooi om zo te zien. De tweede duik-stek valt bij de eerder van vandaag wat in het niet, maar toch is het ook hier mooi.

Moe maar voldaan gaan we terug naar het duikcentrum. Nog even opfrissen en lunchen. Voorlopig voor de laatste keer bij ons favoriet plekje. We hebben inmiddels leuk contact met de bediening. Ze proberen ons zo goed mogelijk te adviseren bij het plannen van onze trip. Hopelijk hebben we de mogelijkheid hier onze vakantie af te sluiten. Kwaliteit en gezelligheid gegarandeerd:) daarbij ligt het ook op een prachtige locatie. Aan de rand van het centrum en aan zee. Je eet onder de palmbomen die s'avonds verlicht worden. Maar voor nu nemen we hier afscheid.

Dan zijn we er klaar voor om het binnenland te gaan verkennen. We stappen in de fantastisch comfortabele auto. Wat een contrast met onze omgeving. Zelfs in Nederland zou dit een van de luxere auto's zijn. Toen we aankwamen op het vliegveld waren we er ook verbaasd over dat e zo veel elektrische auto's rijden hier. Dit kunnen we in ieder geval wel even volhouden zo. Ik mis de politiemotoren voor en achter ons. Als echte VIP's worden we rond gereden. Het duurt zeker een uur voordat we de stad en vervolgens de randstad uit zijn. Langzaam word het rustiger. Minder verkeer, minder huizen, minder mensen. Zij maken plaats voor prachtig groen. Palmbomen met een rijkdom aan kokosnoten, rijstvelden, groente tuintjes, een grote diversiteit aan tropische planten. Zo prachtig. Allemaal groen, zo kleurrijk in wel duizend verschillende tinten groen. Even later komen we langs een plantage bestaande uit bomen waar op een halve meter boven de grond kommetjes bevestigd zijn. Over de lengte van de boom is een spiraal in de bast van de boom gekerfd. In de bakjes word een witte substantie opgevangen waar rubber van gemaakt word.

De bevolking heeft een donkerdere huidskleur dan ik verwacht had. Donkerder dan de mensen in de Filipijnen. Wel zijn ze tot nu toe aangenaam vriendelijk en behulpzaam, niet zo opdringend als bijvoorbeeld in Thailand. Ook de hoeveelheid toeristen die we tot nu toe gezien hebben valt heel erg mee. Misschien is dit te verklaren door de relatief hoge prijzen. De overnachtingen en het eten zijn in ieder geval belangrijk duurder dan in de rest van Azië. De Padi cursus was net zo duur als deze in Nederland zou zijn geweest. Niet ideaal, maar voor nu alles er uit halen en lekker genieten. We zijn er immers toch.

De rit duurt lang, heel lang. Zeker de laatste vier uur rijden we alleen maar haarspeldbochten door de bergen van centraal Sri Lanka. Het gaat tergend langzaam. We rijden gemiddeld 30 kilometer per uur. Onze chauffeur begint langzaam aan ook wat te zuchten. Om de paar kilometer vraagt hij aan de bewoners van kleine dorpjes of soms maar een enkel huisje of hij nog op de goede weg zit. Ik ben blij dat hij zijn route controleert. Liever een paar keer extra vragen dan maar een kant op rijden omdat je het niet weet. Dit lijkt een rare manier van doen, maar dit was in Thailand wel het geval. Als je daar de weg vraagt en men weet het niet, dan wijzen ze maar gewoon een willekeurige kant op. Anders lijden ze gezichtsverlies. We zijn meer dan blij dat deze beste man dat niet doet. Vanuit Nederland heb ik wat Anta-flu mee genomen. Ik bied onze chauffeur er ook een aan. Een beetje bang dat het net als drop niet in de smaak zal vallen. Niets is minder waar. Hij vind ze heerlijk! Later vraagt hij of we nog zo een toffee hebben. Nou, een toffee zou ik het niet noemen, maar we hebben er nog wel een voor hem. Na een tijd, lang nadat het donker is geworden, belt het hostel op of we nog komen. Na nog een uur reiden komen we eindelijk daar aan. Aangezien ze geen andere kamer meer beschikbaar hebben krijgen we kamer die zo groot is dat er makkelijk twee tweepersoons bedden in kunnen staan. De badkamer is bij na net zo groot als onze andere kamers tot nu toe. Een schone badkamer is een ander verhaal. Mieren lopen er de parade. Bah. De rest van de kamer is gelukkig wel goed schoon en netjes. Boven de bedden hangen klamboes tegen de muggen.

Het is al laat en we hebben nog steeds niks gegeten. Nadat we onze spullen op de kamer hebben gezet nemen we plaats onder de veranda. We vragen onze chauffeur bij ons te komen zitten. Eerst is hij bescheiden en houd hij afstand, maar na het nog eens nadrukkelijk te vragen loopt hij toch met me mee naar onze tafel. Hij helpt ons met de onderhandelingen voor onze trip van morgen door het regenwoud. Dit scheelt toch wel aardig wat roepies. We hebben een heerlijke en gezellige avond. Vooral wanneer het eten opgediend word moeten we erg lachen. Ik krijg een bord eten wat ruim voldoende voor me is. Vervolgens word er een groot bord rijst op tafel gezet met daar om heen maar liefst negen andere bordjes en kommetjes. Niels vraagt voor wie dat allemaal is. Het antwoord is hilarisch; allemaal voor hem! Hij had mild eten besteld, maar het brand zijn mond bij elke hap uit. Voor de bevolking hier is dit mild, maar voor Niels is het meer dan pittig. De chauffeur kan niet stoppen met lachen. Tijdens het tafelen eet hij zelf niks. Ook in de auto heeft hij verder niks gegeten. We vragen ons af of alleen hij zo weinig eet of dat het hier gebruikelijk is minder te eten. Sowieso eet je met warm weer minder. Maar hij eet echt zo goed als niks. Hij laat trots een foto zien van zijn vrouw. Een jonge, mooie vrouw. Zelf blijkt hij pas 24 te zijn. Meestal heeft hij taxiritten van een week of langer. Wij zijn dus eigenlijk maar een hele kleine opdracht voor hem. Nadat we nog een tijd gekletst hebben is het echt tijd om te gaan slapen. We zijn moe van de reis en morgen staat de wekker al vroeg om het Sinharaja Rainforest te gaan dus we gaan lekker naar bed.