5 Maart

De boot vertrekt nu echt. De spullen ingepakt, broodjes van de bakker, een zakje met drie orrero-koekjes, rijst cakejes en fruit gaan mee voor onderweg. Ik heb de tip gekregen zo weinig mogelijk te eten. Gelukkig heb ik weinig eetlust, en eten tijdens boottocht blijkt al snel een opgave te zijn (en dan vooral om het binnenland te houden). We nemen afscheid en stappen voor de tweede keer in de tricycle naar de haven.

Daar moeten we een tijd wachten. De boot zou om half acht gaan, maar als het bijna half negen is mogen we naar de boot toe lopen. Ik ben niet echt blij met wat ik zie. De boot is oud en erg klein. Er is bijna geen ruimte om buiten te staan of zitten. Er gaan zo een 65 man op de boot in rijen van drie langs het gangpad dat zo een vijftig centimeter zal zijn. Voor mij zit Jean-Remi met een Filippijns gezin dat een kindje van twee jaar oud heeft. Het arme jochie wordt al snel zeeziek. Hij leunt met zijn hoofdje op de sterke schouder van zijn vader en grijpt zich met zijn mollige handjes vast aan zijn nek. Dit afgewisseld met het beschermen van zijn oren door de herrie van de motor.

De eerste paar uur denk ik serieus dat we om zullen slaan. De boot schommelt zo vervaarlijk heen en weer dat door de ramen die op navelhoogte beginnen, geen lucht meer te zien is, alleen maar zee. Zo nu en dan klotst er wat water over de rand. Regelmatig grijpen de mensen zich vast aan de bankjes voor hun. Het schuimkussen waar je op zit is deels vergaan. Wat er dan over blijft is een houten plank. De tijd die voor deze. boottocht staat is acht uur. Maar we zijn gewaarschuwd dat het vaak tien uur wordt. De moeder en haar zoontje moeten beide overgeven. Dat doen ze tussen hun benen, wat ik niet erg fris vind. Later sukkel ik wonder boven wonder in slaap door het ritme van de zee en het brommen van de motor.

Naast mij zit een stel uit Canada en we maken een praatje, delen lekkernijen en ik loop met hun naar de kleine punt van de boot voor een frisse neus. Het is lekker daar en er word wat gekletst. Hier gaat de boot ook in de ander richting op en neer, maar door de frisse lucht is het beter te doen. Helaas zit je daar wel midden in de zon. Na een tijdie merk ik dat de zon te heftig is. Ik ga naar binnen en voel me beroerd van de zon en het schommelen. Ik sukkel weer in slaap en als ik wakker word voel ik me wat beter.

De boottrip is zo voorspoedig gegaan dat we na zeven en een half uur de haven van El Nido in zicht hebben. Ik ben zo blij dat ik weer op vaste land sta. Ik spreek andere Nederlanders die ook op de boot zaten en zij zeiden ook nog nooit op een boot te hebben gezeten die zo schommelde als deze. Zij waren ook bang geweest. De week voor ik kwam was er nog zo een boot omgeslagen, dus de angst was niet geheel ongegrond.

Als ik aankom op het resort waar ik zal blijven blijkt het huisje op het strand te staan! Ik stap de deur uit met m`n poezelige voetjes in het zand! Het is direct duidelijk dat het hier veel toeristischer is. Bijna de hele lengte van het strand is bestreken met eettentjes en resorts. In de straten is het druk en er klinkt van alle kanten muziek. Ik hoop hier niet lang te blijven. Ik heb behoefte aan rust om de confrontatie met mezelf aan te kunnen gaan. Niet dat dat fijn is, maar wel nodig.