11 april

’s Ochtends wordt er al om zeven uur op de deur geklopt om te ontbijten, waarom zo vroeg weten we niet en we draaien ons nog een keertje om. Als het acht uur is lijken de anderen nog niet echt voort te maken om te gaan ontbijten, dus ga ik vast. Uiteindelijk gaan we om half negen weg. Te voet. We hadden gisteren begrepen dat we ook naar de boot gebracht zouden worden, maar er zijn telkens dingen onduidelijk hier, het went niet. De een zegt dit en de ander heeft weer een totaal ander verhaal. Je moet alles maar met een korreltje zout nemen. Gelukkig is het niet ver naar de boot.

Er zitten al aardig wat mensen op. Omdat de meeste plaatsen al bezet zijn ga ik naast een andere vrouw zitten, niet in de buurt van Katy en Kelin. De eerste tijd besteed ik vooral om een beetje wakker te worden en zeg ik nog niks tegen mijn buurvrouw. Om kwart voor tien vertrekken we dan eindelijk. Ik vraag mijn buurvrouw naar haar reisplannen, het normale praatje. Tot we uitkomen waar we in Nederland vandaan komen, we blijken praktisch bij elkaar om de hoek te wonen. Ze komt uit Herveld en om het nog gekker te maken heet ze van den Berg met de achternaam. De hele bootreis kletsen we wat af. Erg gezellig. We spreken af om later samen een slaapplek te zoeken.

Onderweg stoppen we een aantal keer om mensen uit te laten stappen of alleen goederen uit te laden, dit zijn altijd alleen maar Laotianen, alle toeristen gaan naar Luang Prabang.

Na een tijdje komt er een Laotiaan met een gigantische muziekbox van achter uit de boot door het gangpad naar voren. Er wordt een laptop op aangesloten en niet veel later klinkt daar Laotiaanse muziek uit. De flessen bier worden opengetrokken, dit zijn geen kleine jongens, er zit meer dan 600 ml in. Maar binnen no time zijn deze op, redelijk wat toeristen doen ook goed mee. Bij de volgende plaats waar gestopt wordt brengen ze meer bier naar de boot. Het is een stuk gezelliger met die zingende mannen die af en toe een klein dansje wagen. Voor hen is het nu ook vakantie. Het is mooi om ze te zien lachen en plezier te hebben.

De meeste Laotianen zitten voor in de boot op matten die op de grond liggen, tussen hun baggage in. De kinderen lopen tussen de volwassenen in of zijn zo klein dat ze in een draagzak om het middel hangen. Een kleurrijk beeld.

De reis gaat snel door de muziek, gesprekken, gezelligheid en de mooie uitzichten vanuit de boot over het landschap. We zien ook weer wat grote branden langs de bergen omhoog trekken en regelmatig waaien er zwarte asbladeren de boot in.

Een keer passeren we een andere boot, waarop de onze niet goed ingespeeld had. We krijgen een enorme bak water over de rand naar binnen. Vooral Franciska, die naast mij zit, is tot op het bot doorweekt! Dit is alvast een voorbode van Pi Mai, het nieuwjaar hier, waarbij iedereen elkaar met water bekogelt. Echter is dit niet het beste water om over je heen te krijgen. De Mekong zit vol met afval, dat hebben we gisteren ook nog gezien. Maar vandaag zien we ook grote dode vissen en een dode hond drijven in de rivier. Al het rioolwater komt hier ook weer in terecht. Straks in het hotel maar even lekker onder de douche.

We meren ergens aan, een dronken man begint een heel verhaal tegen alle toeristen in de boot te houden waar niemand wat van kan maken. Volgens de man is Luang Prabang, de eindbestemming. Maar het ziet er absoluut niet uit als een grote stad, en omdat de man zo dronken is weet niemand eigenlijk wat we er mee aan moeten. Later vertelt een vrouw dat we er hier uit moeten, dat vorige week de pier veranderd is en dat we een tuktuk naar de stad moeten pakken. Wat natuurlijk een prima bron van extra inkomsten is voor hun. Maar een andere keuze hebben we niet dan de tuktuk maar te nemen, de stad is nog een behoorlijk eind weg.

Er staan al mannen en vrouwen te wachten op ons om hun hotels aan te prijzen. Ik heb van te voren al wat in de Loneley Planet gekeken wat een beetje goedkoop is en als ik een van de namen herken regel ik voor vijf personen de kamer, we kopen een kaartje voor de tuktuk en gaan op pad. Het is een heel eind, maar dan komen we eindelijk aan in de stad Luang Prabang.

We frissen ons op en gaan de stad in, om de avondmarkt met handgemaakte producten te bekijken, en een hapje te eten. De markt waar je kunt eten ligt in een smal zijstraatje, dat meer op een steegje lijkt, zeker met al die kraampjes aan beide zijden. Overal ligt vis of vlees op de gril, staan schalen vol met mie, rijst, groente, fruit, gefrituurde lekkernijen en er is daardoor een overvloed aan geuren van alles door elkaar heen. We kunnen voor één euro een heel bord opscheppen met datgene wat ons lekker lijkt of wat we willen proeven. Het lijkt een soort lopend buffet, maar dan op een markt. We krijgen een plaats aangewezen bij drie andere mensen, een Australier en twee Zwitserse. Het is een gezellige boel en het eten is heerlijk.

De markt bestaat uit matten die op de vloer liggen waar de mensen hun waar op uit hebben gestald. Er zijn stoffen geweven in de meest prachtige kleuren en patronen van katoen en zijde. Er zijn kleurrijke knuffels, kussenhoezen, kleding, tassen en nog veel meer. Zilveren sieraden en houtsnijwerk. Ook deze markt bestaat uit veelal de- zelfde producten als je er over heen loopt, maar het blijft leuk om af en toe naar zo’n markt toe te gaan. Hier zijn duidelijk de kwaliteit van de producten beter en netter dan in Thailand.

Laat gaan we terug naar het hostel en we hebben nog lol voor tien, tot het half twee is en we echt moeten gaan slapen, omdat de wekker op kwart over zes staat. Morgen gaan we naar de monniken kijken die voedsel ophalen.