8 april

Gelukkig mag ik mijn tas in het hostel achterlaten als ik hem ingepakt heb. Zo hoef ik alleen een dagrugzak mee te nemen. Bij het Akha Riverside Hotel vraag ik de weg naar het Akha Hill House. Het duurt even, maar uiteindelijk heb ik een richting en wat aanknopingspunten. Daarna de tank vol gooien en gaan!
Mijn eerste bestemming is de White Wat. Het is maar een half uur rijden en dan wordt je al verwelkomt door de toeristenbussen met de daarbij behorende toeristen zwermend daar omheen. De White Wat heeft wat weg van een wit paleis met motieven die aangebracht zijn door middel van een mozaïek van spiegeltjes. Het geheel is heel gedetailleerd weergegeven en goed onderhouden.
Het toiletgebouw bestaat uit een eveneens prachtig vormgegeven gebouw geheel in goud. Dit is waarschijnlijk een van de mooiste toiletgebouwen ter wereld. Verder is er nog een bazaar met souvenirs en de nodige eet- en drinkwaar.
Ik probeer de weg via Chiang Rai naar het Akha Hill House te vinden, maar zo gemakkelijk gaat dat niet. Niemand schijnt te kunnen bevestigen dat ik op de juiste weg zit. De borden zijn niet te lezen en iedereen wijst maar een kant op om maar niet toe te geven dat ze het niet weten. Uiteindelijk rijd ik helemaal terug en zoek mijn weg op eigen verstand, en dat blijkt veel beter te werken. Dit geintje heeft anderhalf uur gekost! Niet iets om blij mee te zijn. De afstand die ik af moet leggen is niet duidelijk en eigenlijk wil ik onderweg het olifantendorp aan doen voor ik naar het Akha Hill House ga. Maar of daar nu nog genoeg tijd voor is, is onbekend.
De weg verandert snel als ik de stad uit rijd. De vele huizen en gebouwen maken plaats voor smalle bergweggetjes en afgelegen, eenvoudige en kleine stoffige dorpjes. Langzaam kan ik weer genieten van de omgeving, de reusachtige bergen en de weg die stijl omhoog of omlaag gaat. Al slingerend door de bergen vind ik mijn weg. Maar net als ik me al een tijdje afvraag of dit wel echt de juiste weg is zie ik een auto staan bij een uitkijkpost over de rivier. De mensen kijken naar de overkant, mijn blik volgt de hunne. Aan de overkant is het olifantendorp! De reuzen staan in de schaduw onder de bomen. Qua tijd moet het haalbaar zijn er naar toe te gaan, maar er ligt een rivier tussen. In het hotel hadden ze gezegt dat ze je wel op kwamen halen, maar na een hele tijd is er nog niks veranderd. Dus rijd ik verder. Dan komt mij een auto, met toeristen in de laadbak tegemoet, ik keer snel om en rijd achter ze aan, ze stoppen zoals ik verwacht had bij het uitkijkpunt en ik vraag aan hun gids hoe ik er kan komen. Een aantal kilometers verderop gaat er een brug over de rivier en dan via de andere kant weer terug rijden. Appeltje eitje..... of toch niet.... De weg is erg off road en nog steiler dan voorheen, maar juist dit vind ik geweldig! Dit is gaaf! De brug bestaat uit allemaal planken en is net breed genoeg voor de motor. Met een hoop gerammel en geklapper rijd ik er overheen om via de andere kant terug te gaan.
Het olifantendorp is stoffig en stelt, op de reuzen die door de straten lopen, niks voor. Ik boek een rit van een uur, voor een langere tocht is het te warm. Maar dit komt qua tijd goed uit omdat ik voor het donker bij mijn overnachtingsplaats moet zijn.
Via een platform kan ik op de rug van de olifant komen. Als hij zijn eerste stappen zet ben ik verbaasd door de beweging en het ritme, alles behalve wat ik verwacht had. Met grote, logge stappen stapt de olifant de weg en vervolgens de berg op. De begeleider vertelt dat de olifant Luson heet, wat me doet denken aan Lisanne die verschillende keren aan me heeft gevraagd een gekleurde olifant voor haar verjaardag mee te brengen. Hij maakt wat foto's van me en na een ronde loopt de olifant naar de rivier, om lekker in het rond te spetteren met zijn slurf. Hij zwaait er mee van links naar rechts over zijn flanken. De man kijkt geschrokken om of ik ook nat word, maar hij treft alleen maar een brede glimlach aan, kom maar op! Langs de rivier verkopen drie kinderen bananen en suikerstengels voor de olifanten. Ik mag ze in het holletje van de slurf leggen zodat de olifant ze op kan eten. In een huis langs de weg in het dorp zit een vrouw te spinnen. Verschillende dorpsbewoners komen hun huizen uit om bananen aan de olifant te voeren die blij trompettert van al dat lekkers.
Dan is het tijd om verder te rijden. Het Akha Hill House is makkelijk te vinden via een prachtige weg door de bergen die zigzaggend, in no time omhoog klimt. Mijn eindbestemming ligt op ongeveer 1500 meter. Vooral het laatste stuk is klimmen, maar de motor kan het aan en brengt me netjes naar boven. Het is een rustig boeren dorpje. De mensen dragen gewone kleding, niet de uitgesproken kleding die ze op de plaatjes aan hebben. Dat doen ze alleen voor toeristen of met feestdagen. In hun 'restaurantgedeelte’ bestel ik wat te eten en dat wordt de lekkerste maaltijd die ik tot nu toe op heb in Thailand. Ik was al verbaasd dat ik überhaupt wat te eten kon krijgen hier, maar dat het zo lekker zou zijn had ik niet verwacht. Ik informeerde ook hier naar een trektocht, maar er zijn nog geen aanmeldingen, ik kan het morgen- vroeg nog eens proberen. Duimen maar, het lijkt me fantastisch een trektocht te lopen hier.