12 april

De wekker gaat natuurlijk veel te vroeg na zo laat te zijn gaan slapen, maar: uit de veren! In no time gaan we op pad. Het is nog donker en er is niemand op straat. Verderop komen we de eerste vrouwen tegen die zich klaar aan het maken zijn om eten in de bedelnappen van de monniken te doen. We lopen omhoog naar het frans koloniale deel, dat er prachtig uit ziet met echte louvre deuren en de gebouwen zijn ook in deze stijl vormgegeven. Hier gaan mondjesmaat al meer mensen naar toe. Op de stoep liggen matten waar de mensen op kunnen gaan zitten als ze het voedsel in de nappen doen. Ze mogen niet hoger dan de monniken zijn, dat is onbeleefd. Na een tijdje komen er in de verte oranje gewaden aan, wat uiteindelijk de monniken blijken te zijn als ze ons naderen. Er komen meer toeristen, en er stoppen zelfs hele busjes met japanners en wat engelsen. Zij krijgen schuin een sjaal omgeknoopt en mandjes met kleefrijst, om aan de monniken te geven. Dit deel doet mij weer minder puur aan dan ik gehoopt had, maar het is toch een prachtig gezicht om te zien. Het voelt ook prettig dat het nog zo vroeg is en relatief stil op straat. Oude vrouwtjes zitten ook op hun knieën met een mandje rijst, koekjes of bananen. De monniken nemen het eten aan en geven een deel daarvan aan de jongetjes die met een mand of emmer ook op de stoep zitten. De monniken krijgen, en geven. Mooi om te zien.

Daarna zoeken we een pinautomaat en drinken even wat om wakker te worden. We besluiten terug naar het hotel te gaan om te vragen of de anderen misschien naar de Kuang Si watervalllen willen, dan kunnen we de kosten van een tuktuk delen. Daar zijn ze gelukkig wel voor in, echter duurt het wel lang voor we eindelijk kunnen gaan en ik ben me daardoor ietwat aan het opvreten, maar ach ja. Uiteindelijk vertrekken we pas half een richting watervallen. Het is een mooie tocht door het Laotiaanse landschap. Regelmatig krijgen we een plens water in onze nek. De kleine kinderen die water gooien, maar niemand raken en toch hard moeten lachen zijn het schattigst van allemaal. Iedereen heeft met zo’n eenvoudig ding als een watergevecht zo veel lol. Dit zouden ze ook in Nederland moeten introduceren. Werkelijk iedereen wordt weer kind. Zelfs de oude, grijze, volwassenen doen mee en lachen zich rot. Als we het aan zien komen, bukken we, maar het gebeurt ook regelmatig dat we het niet zien aankomen. Voordat we bij de waterval aankomen, zijn een aantal al tot op het laatste draadje van hun kleren doorweekt.

De waterval bestaat uit verschillende gedeeltes en is prachtig. Blauw water dat in verschillende terrassen en poeltjes naar beneden sijpelt of raast. Ik loop met Franciska helemaal naar de top, wat een steile klim is. Als we onderaan de bovenste waterval staan is het nog 20 minuten steil omhoog klauteren tot we aan de top van deze waterval zijn, dat zegt genoeg.

Na de waterval gaan we terug naar het centrum en ik ga naar een ticket-office om mijn bus- en treinticket richting Vientiane en Bangkok te regelen voor vanavond of morgen. Het is een heel gedoe en gepuzzel, maar uiteindelijk heb ik tickets. Morgen heb ik om acht uur een slaapbus die om vier uur ’s ochtends aan moet komen, en dan de volgende avond om vijf uur een nachtbus naar Bangkok van twaalf uur, omdat de treinen vanwege het nieuwe jaar niet rijden. Het wordt een pittige trip, maar zo heb ik de mogelijkheid hier nog te kunnen genieten en nieuwjaar te vieren in deze mooie stad, en een stukje van Vientiane te zien.

Terug bij het restaurant pak ik mijn tas vast in en lopen we met zijn allen de stad in om ergens te eten. We vinden een mooi plekje langs de Mekong en het eten is voortreffelijk. Daarna via een kronkel over de markt terug naar het hotel en vroeg onder de veren, het was een lange dag.