22 maart

De wijk waar ik in verblijf ontwaakt langzaam. Winkeltjes pakken hun spullen uit, hangen kleding op de rekken en rolluiken gaan omhoog. Vandaag een ontspannen dag met een wandeling door de stad op het programma gezet. Hoe langer ik hier rond loop hoe toeristischer het me hier doet voorkomen. Steeds meer raak ik benieuwd naar de rest van het land. Ik hoop op stukken die puur zijn, mooi en doordrongen van eenvoud. Mensen die glimlachen uit vriendelijkheid in plaats van mensen die de toeristen zat lijken te zijn. Maar naar de verhalen van vele anderen die ik gesproken heb, moet ik hier maar niet te hard op hopen.
‘S avonds is er van alles te koop op straat wat eten betreft. Ik koop drie kip-spiesjes, het vlees is dun gesneden en goed gaar. Het smaakt heerlijk. Daarna bestel ik bij een ander kraampje een fruitshake met mango-banaan en gember, welke de shake lekker pittig en fris maakt. Er loopt een oude vrouw rond met een karretje insecten, waaronder de zwarte schorpioenen. Even gaat het door mijn hoofd er een te proberen. Aan haar karretje hangen briefjes dat als je een foto wilt maken je tien baht moet betalen. Ik loop toch maar verder. Velen bieden complete gerechten aan die heerlijk ruiken, ze hebben een iet wat zoetige, houtlucht.
Ik struin verder langs de kraampjes, langzaam terug richting hotel. Het is me te warm om echt actief te zijn en daadwerkelijk iets te ondernemen.