1 April

Vroeg uit de veren! Het is zes uur. Ik maak me klaar om naar old Sukhothai historical park te gaan, op een motor wel te verstaan! Super spannend, maar erg leuk. Vandaag ga ik hopelijk zien waar ik voor naar Thailand gekomen ben.
Het park is onderdeel van Unesco en stamt uit de dertiende eeuw. Ik hoop tempels en boeddhabeelden aan te treffen die niet zo perfect gestileerd zijn en met de kleinste penseeltjes bewerkt die er bestaan, maar gewoon lekker robuust en massief, met natuurlijke tinten en materialen.

Eerst maakt de man van het hotel een fruit ontbijt voor me klaar om zo op te eten en een omelet met kip en groente en knoflookbrood om mee te nemen. Daarna rijden we samen naar de pomp om af te tanken. Dit gaat anders dan bij ons. Je stopt munt of briefgeld in de machine, en voor dat bedrag krijg je benzine! Ik vraag me af hoe ze dat inschatten, ik heb geen idee. Als ik hem weer bij het hotel af heb gezet ga ik eindelijk echt op weg!

De temperatuur is heerlijk in de ochtend. Langzaam rijd ik de hoofdweg op. Links rijden, links rijden, links rijden, gaat het door mijn hoofd. Je moet wat beter na- denken, maar het gaat prima. Langzaam durf ik wat meer gas te geven en waait er een lekker briesje om me heen. Dit is een totaal andere ervaring dan in de bus te zitten. De weg is breed, het is een van de highway’s van Thailand. Een raar idee om daar op te rijden, zo een klein meisje, alleen op een motor, in een vreemd land. Maar hoe tof?! Ik volg gewoon de borden (degene die in 'normale' letters ondertiteld zijn) en doe na wat de andere motorrijders doen, simpel!

Na ongeveer een half uur kom ik aan bij het historical park Sukhothai. Ik koop een ticket voor mij en m’n motor, daarmee heb ik de hele dag toegang tot het park, en dat is precies wat ik wil. Vanavond wil ik terug komen, dan zijn er allemaal lampen op de beelden en tempels gericht en ik hoop dan wat mooie foto’s te kunnen maken. Zo te zien heeft het vroege vertrekken het juiste restulaat, het is nog heerlijk rustig. Ik hoop de drukte voor te kunnen blijven.

Met de motor mag ik het park in en kan je van beeld naar tempel rijden, het hele park rond. De kleuren zijn hier prachtig. Precies zoals ik gehoopt had. Wit, grijs, zwart en verschillende tinten oranje terracotta, dit is puur en komt recht mijn hart binnen. Het is wel parkachtig aangekleed, maar met prachtig grote bomen, ruim opgezet en schoon. Ik kan me moeilijk voorstellen dat dit vroeger jungle is geweest. Er lopen talloze honden door het park die zich de rol van tempelbewakers toebedeeld hebben. Soms komen ze kwispelend op je af, andere keren jagen ze je grommend weg.

Al tourend op de motor vind ik mijn weg door het park, maak foto's en blijf hier en daar even zitten. Op het trappetje van de Wat mahathat, drie maiskolf-vormige torens eet ik mijn lunch veel te vroeg op, maar het is een prachtige plek, op dat moment helemaal voor mij en een paar honden alleen. Magisch. Als ik de laatste hap van mijn omelet neem, komen de volgende bezoekers pas. Ik rijd nog naar wat tempels aan de westkant van het park en maak een korte wandeling. Ik heb een prachtig uitzicht over de brede laagvlakte van dit deel van Thailand. Over het dal hangt dezelfde grijze sluier, maar dan wat minder dik, die ook in Chiang Mai te zien was. Hier zie ik stukken verbrand land en het ruikt ook naar verbrande planten. Het blijft me verbazen die branden hier.

Er is een plek die ik speciaal wil zien en die ik nog niet binnen het park heb gezien, de Wat Si Chum. Na even zoeken heb ik hem op de kaart gevonden. Ik moet even buiten het park zijn. Er liggen meerder tempels verspreid in de omgeving, ze zijn verdeeld in vijf groepen. De belangrijkste, centrale groep heb ik al gezien. Maar voor mij is de Wat Si Chun, ondanks kleinere, toch belangrijkere tempel de nummer 1 op mijn verlanglijst. Ik verlaat het park en stop even verder omdat ik langs een tempel kom die rondom uitgehouwen olifanten heeft. Een kleine tempel, maar prachtig. Ik ga verder en kom aan bij de Wat Si Chum. Al van verre zie ik de gigantische Boeddha tussen de muren uit verschijnen. Ook hier moet ik weer entree betalen. Maar het is de moeite en het geld waard! In het hoge rechthoekige gebouw is in de voorkant een opening vrij gelaten waardoor een fantastisch groot Boeddha beeld te zien is in zittende houding van 15 meter hoog. Voor de tempel doe ik mijn slippers uit. Het is beleefd om hier je slippers uit te doen voor je een huis of tempel binnen gaat. Ik loop naar binnen en laat het effect van deze magische plek zo goed mogelijk binnen komen. Het is het mooiste en indrukwekkendste beeld dat ik tot nu toe tegen gekomen ben. Niet alleen om zijn afmetingen, maar ook om de sfeer die er om deze plek heen hangt. Ik ruik de lucht van wierook en zie de bloem in knop in een vaas er naast staan. Degene voor mij heeft zijn offer gebracht en gebeden tot de boeddha even voor ik kwam, de wierook is pas net aangestoken. Ik ga op mijn knieen zitten en maak stiekem een gebedje naar opa, of hij het okay vind dat ik hier ben en dit beleef, dat ik deze keuze heb gemaakt. Daarna ga ik aan de zijkant zitten, weg uit de opening van de tempel. Ik zit hier een hele tijd stil te zijn, m’n gedachten in m’n hoofd te laten komen en gaan, ze mogen er zijn en ebben rustig weer weg. Door de hoge muren schijnt er geen zon en is het er relatief koel en dus goed uit te houden. Pas na een lange tijd komen er mondjesmaat wat andere bezoekers. Zij brengen hun offers, bidden en vervolgen hun weg weer. Later stap ik ook op.

Ik ga wat drinken bij een tentje iets verder op, sla mijn Thailand boek open en bekijk wat ik in de omgeving zou kunnen gaan doen tot het donker wordt. Ik zie dat er nog een Historical Park is een kilometer of 50 naar het noorden, Si Satchanalai, welke ook op de lijst van Unesco staat en rustiger moet zijn dan Sukhothai. Ik dimdam of ik het zal redden er naar toe te rijden en voor het donker terug te zijn. Dan stap ik op en geef een dot gas. Het landschap is vlak en er zijn tal van uitgestrekte akkers omzoomd door bergen die verder weg liggen. De zon brand heerlijk op mijn armen, en de wind maakt een oorverdovend geraas in mijn helm. Ik rijd onder een boog van prachtig groen en geel gekleurden bomen door. Bomen uit mijn jeugd, de goude regen. Vroeger stond er een goot exemplaar van in onze tuin en ik had daar samen met papa een boomhut in gebouwd waar ik uren in heb doorgebracht. Dwalend op die herinnering rijd ik vlot door. Ik heb geen idee hoe hard ik ga, maar 70 kilometer per uur zal het zeker zijn. Na enige tijd begin ik mij af te vragen waar ik aan begonnen ben. Het is wel heel ver en een lange tijd zijn er al geen verkeersborden geweest die ik kan lezen, zit ik nog wel op de goede weg? Het enige wat ik zie is het dorre land en de weg waar ik op rijd met af en toe een auto die mij inhaalt. Het is snikheet en mijn water is bijna op. De meter van de benzine zakt, de motor heeft ook dorst en na vier tankstations voorbij gereden te hebben besluit ik voor mijn gemoedsrust maar eerst de tank vol te gooien. Ik vraag de man hoe ver het nog is. Hij gebaard 'tien'. Maar tien wat? Tien kilometer, tien minuten? Ik heb werkelijk geen idee. Op de eerste kruising moet ik rechts afslaan, dat maak ik wel op uit zijn verhaal. Als ik de weg op draai zie ik 50 meter verder eindelijk borden opdoemen die inderdaad vertellen dat ik rechts af moet slaan bij de eerstvolgende afslag.

Als ik het dorp in rijd hoor ik muziek en zie een gevaarte op de weg staan met allemaal mensen dansend op de muziek er omheen met strooien hoedjes op. Boven op het gevaarte, onder een afdakje dat versierd is met stoffen paraplu's, zit een man met drie kinderen van verschillende leeftijden. Het gevaarte is zowaar een olifant. Gewoon, zo, midden op de weg! Ik word naar de kant gewezen om eerst het tegenmoetkomende verkeer door te laten, en pak snel mijn camera. Ik maak een foto en rijd snel weg, ik word door iedereen bekeken en er wordt gelachen. Waarom weet ik niet, maar ik maak me zo snel mogelijk uit de voeten.

De' tien' van de man, zullen tien kilometers zijn. Uiteindelijk kom ik na de lange rit aan bij het Historical park Si Satchanalai. Ook hier betaal ik weer entree. Het is een park dat er oorspronkelijker uit ziet dan Sukhothai, en zoals gezegt, ik zie werkelijk geen enkele toerist! Er zijn hier meer bomen en er is dus meer schaduw. De tempels zijn prachtig, deels verwoest en aangetast door de jaren heen, maar je ziet hun pracht en omvang. Onder wat bomen zit een groep van tien vrouwen vestjes en truitjes te haken in de schaduw. Als ik hen groet, lachen ze breeduit en groeten terug. Ik rijd het hele park rond. Een maal moet ik een hele stijle pas over, maar mijn motor geeft geen kik en klimt schijnbaar moeiteloos met mij op zijn rug de berg op. Precies boven op de top van de pas is een pad naar boven naar nog een tempel. Ik loop naar boven en geniet meer van het uitzicht dan van de tempel. De andere waren indrukwekkender. Ik loop al snel weer naar beneden, naar mijn ros. Ik moet voort maken als ik voor de zonsondergang weer in Sukhothai wil zijn.

Langs de rivier de Yom verlaat ik het park, en vervolg mijn weg via een evenwijdig lopende route naar Sukhothai. Maar hier zie ik dat het naar het Historcial park maar liefst 68 kilometer is, in plaats van ongeveer 50 kilometer. Dat verklaard waarom ik de weg zo lang vond duren. Ik ben nu mentaal beter voorbereid op de afstand die ik af moet leggen. Ik stop onderweg om de kleine mango's te kopen die hier rijkelijk aan worden geboden bij kraampjes aan de weg die bekleed zijn met rode doeken. Het blijken geen mango's te zijn. Wat wel, dat weet ik niet. Ze hebben dezelfde structuur, vorm, en ook ongeveer de smaak. De terugweg gaat vlotter.

Als ik aan kom bij het historica park eet en drink ik eerst wat. Ik probeer zo goed en kwaad als het gaat met wat gezichtsdoekjes het zwart van m’n gezicht, benen en armen te krijgen, maar ik trek niets dan zwarte strepen en vegen. Vier zwarte doekjes later voel ik mij iets schoner, op mijn voeten na. Daarna ga ik naar het pavilion op het water en merk hoe moe ik ben. Ik dub er over om terug te gaan, ik kijk er niet naar uit de weg in het donker te moeten zoeken. Langzaam zakt de zon langs de rand van een boeddha achter de horizon weg. Ik rijd naar de entree van van het park en vraag hoe laat de lichten aangaan. 'Zaterdag weer, mevrouw' is het antwoord. Daar baal ik van, hier had ik naar uitgekeken en me op verheugd. Maar ik treur er niet te lang om, ik ben moe en kan zo met het laatste beetje licht een eind richting het hotel komen.

Moe en vies maar veilig kom ik aan. Ik neem een heerlijk, koude douche die me weer wat opfrist en ga naar mijn kamer, pak mijn boek, maar bij bladzijde drie verwikkeld het verhaal zich met mijn dromen. Wat een fantastische dag!