4 april

We worden vrij laat wakker omdat het gisteren zo laat was. We beginnen met het pakken van Yui haar spullen en ik lees vast wat van het Nationaal Park Doi Intahon. Ik probeer wat op te ruimen en schoon te maken, help Yui met het pakken van haar tas en we gaan even wat eten. Ondertussen neemt Yui me nog mee naar een Shiva museum, deze is erg klein maar mooi vormgegeven en er zijn prachtige beelden. Daarna gaan we weer terug naar het huis. Yui verteld me dat ze het niet gaat redden om vanavond naar Doi Intahon te gaan. Ik baal als een stekker, maar vind van mezelf dat ik dankbaar moet zijn en flexibel. Maar als later gebeld wordt en ze verteld dat we helemaal niet kunnen gaan omdat ze eerder naar Ayutthaya moet, staan stiekem boze tranen in mijn ogen. Ik probeer er zo min mogelijk van te laten merken, maar toch heb ik het idee dat ze wel in de gaten heeft dat ik er niet blij mee ben. Ik voel een onplezierige spanning, maar toch kan ik het niet over mijn hart verkrijgen nu mijn eigen weg te gaan omdat ze zoveel voor me heeft gedaan, zo gastvrij en welkom is geweest voor me. We zijn beiden moe en hebben een lange rit van bijna 700 kilometer voor de boeg. We slapen dus nog een nacht in het huis.

Ik bak wat frietjes in de olie, die lagen nog in de vriezer en moesten op. Lekker om weer iets van aardappels te eten, maar vet is het wel. Het voelt lekker zo eenvoudig in deze keuken wat klaar te maken en het lijkt ook allemaal zo snel te gaan. De pannen die gebruikt worden zijn een stuk dunner en lichter dan die van ons, wat denk ik mee helpt om het eten zo snel klaar te maken.

‘S avonds worden we bij de buren uitgenodigd om te eten omdat er in het huis niks meer is vanwege het vertrek van Yui. De mensen zijn vriendelijk en ondanks dat ze primitief lijken te leven is het een rijke familie. Ze hebben een boeren bedrijf en dat bedrijf loopt goed. Ze hebben een grote keuken met voor mij primitieve middelen. Maar toch zie je dat ze het niet slecht hebben. Ik begrijp niet zo goed hoe de verhoudingen tussen de verschillende personen liggen, wie getrouwd is met wie en wie een dochter of zoon of misschien zelfs een kleinkind is. Bij de Thaise mensen is niet goed te zien hoe oud ze zijn. Ofwel, ze zien er allemaal jong uit. Ik krijg een kop warme honing te drinken van eigen bijen, de smaak ervan is heerlijk zoet met een vleugje bloemen. We eten omelet met rijst en een soort soep met kip die erg pittig is, ik bedank daar voor, mij iets te pittig.

Ik ben blij als we eindelijk kunnen gaan slapen. Mijn buik rommelt wat van iets dat ik waarschijnlijk verkeerd heb gegeten. Ik vind het jammer dat de dingen niet zo lopen als ik wil en ik me daar moeilijk overheen kan zetten, misschien mede door de vermoeidheid. Wel ben ik benieuwd naar Ayutthaya, en het weerzien met de familie van Yui en zien hoe zij leven lijkt me leuk. Daarna kunnen we nog drie dagen samen reizen om vervolgens weer mijn eigen plan te kunnen trekken, prima te overleven toch?!