5 April

Yui heeft gisteravond nog tot twee uur spullen gepakt en al het een en ander in de auto gestopt. Haar grote koffer til ik naar beneden en leg hem in de auto. De andere spullen die klaar staan zijn met vier keer lopen ook in de auto, die steeds meer op een bestelwagen begint te lijken. Dan eindelijk vertrekken we. Als we in de auto zitten vraagt Yui of ik het leuk vind nog even langs het handarbeiders dorp te gaan, hier zijn winkeltjes met producten te zien die gemaakt zijn door handarbeiders. Dat lijkt me top, en we zetten koers.

Het is werkelijk een shopwalhalla. Voor 260 euro kan je een deel van een container volstoppen met meubels, beelden, stoffen en alles wat je maar wil. Dat feest gaat voor nu niet op, maar het is wel precies mijn smaak wat ze hier maken. De kleinere artikelen zijn ook prachig maar ik besluit dat ik tijdens dit gedeelte van mijn reis beter niks kan kopen omdat het dan ook allemaal nog twee weken meegedragen moet worden, tenzijn ik in Bangkok een stop maak om het in de kluis te stoppen. Maar hier ben ik niet zeker van dus ik geniet van wat er gemaakt word, prachtige zijden stoffen, houten meubels, beelden groot en klein van verschillende soorten hout, wanddecoratie,zilveren sieraden, kleding, katoen, sieraden, tassen in verschillende vormen, maten en kleuren. We eten wat langs de weg en vervolgen onze trip, we hebben nog een lange weg te gaan.

We maken onderweg nog twee stops, een daarvan om een hapje te eten en te kijken naar een brug in Tak die over een lengte van 400 meter de rivier over gaat. Je kunt er alleen over fietsen of lopen. De brug bestaat uit houten planken. De tweede stop is bij een grote shopping mall, daar kun je geld op een pas zetten en daarvandaan betaal je je eten en drinken weer. Het komt op mij een beetje omslachtig over. Bij de volgende stop geef ik Yui een lekkere dikke trui cadeau, die zal ze hard nodig hebben in Engeland. Ik heb haar geholpen met het pakken van haar koffer, en daar zat niet zo heel veer warms in, dus deze trui zal ze goed kunnen gebruiken en ze heeft hem dubben en dwars verdiend!

Onderweg zie ik weer verschillende bermbranden, het is duidelijk het droge seizoen en over een maand zal de natuur naar water snakken denk ik.
Het is donker als we Ayutthaya naderen. Yui reserveert een hotel waar een zwembad bij zit. Later hoor ik van haar wat het kost, en daar schrik ik van, voor deze prijs kan ik 5 nachten in een ander hotel verblijven. Het vooruitzicht te kunnen zwemmen daarentegen is heerlijk!

Als we aankomen blijkt het een super de luxe hotel te zijn, en voor zijn luxe niet duur. Ik vind het echter nog steeds veel geld omdat ik ook graag met minder genoegen neem. De kamer is fantastisch groot. We hebben zelfs een keukentje en een badkamer met bad. We nemen beide een douche en kleden ons om om te gaan zwemmen.

Wanneer ik de badkamer uit kom heeft Yui een telefoontje gehad dat haar nichtje op de motor is aangereden en naar het ziekenhuis is gebracht. Haar vriendin heeft het niet oveleefd. Er kruipt een rilling over mijn rug als ik bedenk dat ik een paar dagen geleden heerlijk heb rondgetourd op een motor. Het ongeluk heeft plaatsgevonden op de weg waar wij 20 minuten eerder gereden hebben. Het is een gevaarlijk land om te rijden, of je nu in een auto of op een motor rijd, het is een gekkenhuis. Alleen ben je op een motor vele malen kwetsbaarder. Auto’s vliegen van links naar rechts, rijden op twee banen tegelijk, halen zowel links als rechts in en proberen nog even een gemiste afslag te halen. Ze trappen zomaar op de rem als ze bij een stalletje langs de weg nog even wat willen kopen en dromen rustig weg achter het stuur, wat levensgevaarlijk is. Ik heb mijn hart op de tocht van Chiang Mai naar Autthaya redelijk vaak vast gehouden. Als je in de bus zit heb je hier wat minder last van.

We gaan, ondanks het slechte nieuws eerst nog een half uurtje zwemmen. We hebben bijna 700 kilometer gereden en moeten eerst even uitblazen. Het zwembad bevindt zich op het dak van het hotel, evenals de jaccuzzi en de fitnessruimte waar een aantal Japanners flink hun best aan het doen zijn.

Yui nodigt mij uit mee te gaan naar het ziekenhuis, maar ik voel mij daar niet prettig onder en ondanks dat ze zegt dat het niet uitmaakt blijf ik in het hotel. Om een uur of 1 ‘s nachts komt Yui met een van haar nichtjes terug en vertelt dat ze vannacht bij haar nichtje blijft omdat zij nu niet alleen wil zijn. Morgen zullen we samen in het hotel ontbijten. Later loop ik nog even naar de 7 eleven om wat eten en drinken te halen, het is al heel laat, maar door alle omstandigheden is het nog niet van eten gekomen. Uiteindelijk slaap ik dus alleen in deze grote hotelkamer, dat meer weg heeft van een appartement, met wijds uitzicht over de stad.