6 April

Net heb ik mijn ogen open als Yui me belt, ze is al bijna bij het hotel. We ontbijten samen in het hotel. Ze verteld me dat we naar het huis van haar ouders gaan, haar moeder wil met me praten. Yui moet hier echter hoofdschuddend om lachen, omdat we elkaars taal niet spreken. Maar het is een hartelijk en zeer welkom gebaar! De spullen halen we later wel op uit het hotel. Het is maar een klein stukje rijden naar haar ouders.
Ze wonen tegenover een tempel in, een van de wat rustige, straten van Chaing Mai. Zelf hebben ze een winkel waar je van alles kan kopen om te offeren. Van prachtige kleurrijke kaarsjes in bloemvorm, eenvoudige kaarsjes, mega grote en dikke kaarsen, bloemen slingers, wierook eveneens in allerlei verschillende kleuren en vormen, tot totale schalen vol met allerlei offerande, hierin zitten tevens pakjes drinken.
Als we aan komen rijden en ik uitstap slaat de moeder van Yui een kreet en vrolijk word ik begroet en dit laat ze aan de andere mensen zien. De tante en het nichtje die ik eerder heb gezien zijn er ook, ook zij lachen breeduit en het nichtje maakt een schattige, diepe buiging. De vader glimlacht verlegen en brabbelt wat en gebaard dat ik binnen moet komen en moet gaan zitten. Ik word naar binnen begeleid en naar het balkon achter de winkel gebracht. Haastig pakken ze een stoel en binnen twee minuten staat er een kop koffie, een kop thee en een glas water voor me klaar.
Op het balkon is ook een eenvoudige keuken gemaakt van een paar houten planken die op lege waterflessen liggen. Het heeft eerder het formaat van een tafelblad en de moeder gaat op het lage 'aanrechtblad' zitten om wat eten klaar te maken. Later pakt ze een zilveren schaal, schept daar regenwater in uit de regenton die in de hoek staat en begint te bidden. Handje voor handje schept ze het water uit de kom terwijl zij haar gebeden prevelt. Later vraag ik haar gebarend of ik een foto van haar mag maken. Ze gebaart me terug dat ze geen fatsoenlijke rok aan heeft, waarop ik gebaar dat ik dan alleen een foto van haar gezicht maak. Ze kijkt heel serieus de camera in, heel anders dan haar brede, zachte en vriendelijke glimlach. Ik laat haar de foto zien en ze is er tevreden mee, haar rok staat er niet op.
Even later word ik geroepen: Anniek kom, olifanten op de weg! Over de straat lopen twee olifanten, ik blijf het een gek gezicht vinden! Maar wat een reusachtige, logge dieren. Ze stralen kracht en iets slooms tegelijk uit, een apparte combinatie.
Yui gaat vast wat papierwerk doen en ik krijg een fiets om de stad mee rond te fietsen. Ik vertrek, al fietsend door Chiang-Mai. De eerste ruïne/tempel die ik aan doe kan ik niet betreden omdat hij is afgesloten door middel van hekken. Wel kan ik prachtig door het vervallen gebouw heen kijken en ik probeer mij een voorstelling te maken van hoe het er vroeger uit heeft gezien. Eigenlijk vind ik het wat weg hebben van een oude fabriekshal, maar dan met prachtige, roodkleurige stenen. Hierna fiets ik verder en kom de bordjes van een andere tempel tegen. Ik fiets de weg af naar een plek die wat verder afgelegen ligt. Ik moet entree betalen, kijk rond bij een ruïne die niet speciaal bijzonder oogt. Maar hier, als ik weg wil gaan, word ik door de dame van de kaartverkoop gewezen op een hek dat open staat, of ik daar niet naar binnen wil. Ik loop het park in en word van het ene op het andere moment omgeven door vrouwelijke en mannelijke monniken. In een grote nagemaakte grot met een groot boeddha beeld is net een ceremonie geweest. De monniken zijn rode lopers aan het opruimen, pakken hun bedelnappen in en gaan naar elders. Ik blijf er even zitten om de plek waar ik ben in me op te nemen, maar eigenlijk voel ik me opgelaten omdat ik geen gepaste kleren aan heb en ik geen boek bij me heb om te kunnen lezen over de plek waar ik nu ben. Ik besluit weg te gaan en Yui te bellen om naar het hotel te gaan om mijn boeken te halen. Helaas moet ik haar daarvoor storen omdat zij de kaart van de hoteliers heeft.
In het hotel spreken we af dat ik mijn reis ga vervolgen. Yui moet bij haar familie blijven en ik heb het gevoel dat ik op deze manier teveel dagen op moet offeren. We pakken onze spullen en checken uit. We rijden naar het treinstation en kopen een ticket voor de nachttrein naar Chaing Mai, helaas moet ik deze plek weer kruisen, maar ik zal gelijk door reizen naar Chaing Rai. Ik hoop hier een trekking te kunnen doen of ergens op een mooie plek te kunnen overnachten, en misschien een ritje op een olifant te maken.
Na het kopen van de ticket gaan we naar het huis van de zus van Yui, waar we beide onze tassen gereed maken. Ik krijg een ijsje welke bestaat uit ijs, nootjes en rijst, een apparte maar heerlijke combinatie! Daarna pikken we nog wat familie op waarmee Yui naar het ziekenhuis zal rijden. Onderweg dropt ze mij bij Ayutthaya Historical Park zodat ik daar rond kan kijken en we spreken een tijd af dat ze mij daar weer op haalt. Het park is vergelijkbaar met Sukhothai, maar dan met meer toeristen. Het meest opvallende hier is het gezicht van de boeddha die tussen de wortels van een boom uitkomt, bijzonder en ik begrijp nog steeds niet helemaal hoe het in elkaar zit.
Wanneer ik op gehaald word rijden we naar een haven een behoorlijk eind uit Ayutthaya. Hier moet een van de zussen van Yui zijn. Als we aankomen liggen er gigantische vrachtschepen, niets van wat ik verwacht had. Voor de grap wijs ik een van de schepen aan en vraag of die van haar zus is, waarop ik het antwoord krijg dat het klopt! Dit is echt een rijke familie geweest. Er wordt me verteld dat de ouders van de moeder van Yui alle kinderen een groot vrachtschip hebben gegeven. Daarvan hebben vier kinderen hun schip van de hand gedaan, dit is de enige die nog over is. Het schip is nu vele malen meer geld waard dan in de tijd dat het gekocht werd, een slimme investering dus, minder slim dat de anderen het schip al van hand hebben gedaan.
Daarna zetten we nog twee mensen af en gaan we naar een avondmarkt om allerlei verschillende lekkernijen te kopen voor onze laatste avond samen. We kopen kip filet, verschillende soorten worstjes, mango, omelet met groente, een soort wafels met crème en wortel er tussen, en Yui besteld chocolade taartjes voor me die ik in de trein op kan eten! We zoeken een mooi plekje aan de rivier, voor een Chinese tempel en eten een deel van het lekkers op. Onder ons vaart een pondje op en neer en vanuit een guesthouse tegenover de tempel klinkt Chinese muziek. We zijn allebei stil, verwikkeld in onze gedachten en ademend naar wat minder vermoeidheid. Het is fijn zo samen stil te kunnen zijn en over de rivier uit te kunnen kijken. We lopen naar beneden en wassen onze voeten in de vieze rivier, beiden doen we een wedstrijd in wie viezer is, onze voeten winnen.
Dan is het tijd om naar het station te gaan. Yui wacht samen met me op de trein en we bedanken elkaar voor de mooie dagen, beiden voelen we spijt dat onze dagen samen reizen niet door kunnen gaan. Maar we zullen elkaar weer zien en daar kijken we beiden naar uit. Als de trein stopt maakt ze nog wat foto’s van me terwijl ik instap. Voordat ik mijn plaats heb gevonden rijden we al en ik kan niet nog even zwaaien.
Bij mij zitten een Ierse en een Schotse meid. Ik deel met hun mijn chocolade- gebakjes, het is teveel om in mijn eentje op te eten, de dames zijn hier heel blij mee. Even later laten we de bedden uitklappen, deze keer lig ik beneden, dan kan ik morgenvroeg uit het raam het landschap aan mij voorbij zien trekken en dat lijkt me een mooi vooruitzicht.